Hoe wordt verlies van verdiencapaciteit vastgesteld na letselschade?
Het vaststellen van het verlies van verdiencapaciteit na letselschade is een complex proces dat verschillende disciplines en beoordelingsmethoden vereist. Als arbeidsmedisch expert is het essentieel om een gestructureerde aanpak te hanteren die zowel medische als juridische aspecten omvat. In dit artikel worden de protocollen, vakliteratuur, en jurisprudentie van de Centrale Raad van Beroep (CRVB) besproken om een helder beeld te geven van hoe dit proces verloopt.
Protocollen en richtlijnen voor vaststelling van verlies van verdiencapaciteit
De vaststelling van het verlies van verdiencapaciteit begint met een medische beoordeling van de aard en ernst van het letsel. Dit gebeurt meestal door een medisch specialist die een uitgebreide evaluatie uitvoert van de fysieke en/of psychische beperkingen die het slachtoffer heeft opgelopen. Vervolgens wordt dit vertaald naar de functionele mogelijkheden van de persoon in het kader van werk.
Een van de belangrijkste protocollen die hierbij wordt gehanteerd is de “GAV: richtlijn arbeidsvermogensverlies” ontwikkeld door de Gezondheidsraad. Deze richtlijn biedt een gestructureerd kader voor het beoordelen van het arbeidsvermogensverlies door het in kaart brengen van de medische beperkingen en de impact daarvan op de arbeidsgeschiktheid.
Vakliteratuur en methoden
De vakliteratuur biedt verschillende methoden voor het vaststellen van verdiencapaciteit. Een veelgebruikte methode is de “Functionele Mogelijkheden Lijst” (FML), die wordt opgesteld door verzekeringsartsen. In de FML worden de beperkingen van het slachtoffer gedetailleerd beschreven, waarna arbeidsdeskundigen deze informatie gebruiken om te bepalen welke functies nog vervuld kunnen worden en welke niet.
Daarnaast is het belangrijk om een vergelijking te maken tussen het inkomen dat het slachtoffer zou hebben kunnen verdienen zonder letsel en het inkomen dat hij of zij nu kan verdienen. De methodiek van “Restverdiencapaciteit” wordt vaak gebruikt om deze vergelijking te maken, waarin zowel huidige als toekomstige inkomensmogelijkheden worden geanalyseerd.
Jurisprudentie van de CRVB
De jurisprudentie van de Centrale Raad van Beroep (CRVB) speelt een belangrijke rol in de beoordeling van verlies van verdiencapaciteit. De CRVB heeft in verschillende uitspraken richtlijnen gegeven voor hoe het verlies van verdiencapaciteit moet worden beoordeeld en berekend.
Een belangrijke uitspraak is bijvoorbeeld CRVB 21 april 2010, ECLI:NL:CRVB:2010:BM1987. In deze uitspraak benadrukte de CRVB het belang van een objectieve en volledige medische en arbeidskundige beoordeling. Ook werd benadrukt dat bij het bepalen van de verdiencapaciteit rekening moet worden gehouden met zowel de theoretische als feitelijke arbeidsmogelijkheden van het slachtoffer.
Een andere relevante uitspraak is CRVB 15 februari 2012, ECLI:NL:CRVB:2012:BV6350, waarin de Raad oordeelde dat bij de beoordeling van de verdiencapaciteit ook de “arbeidsmarktsituatie” moet worden meegenomen. Dit betekent dat niet alleen de beperkingen van het slachtoffer in aanmerking moeten worden genomen, maar ook de kansen op de arbeidsmarkt en de beschikbaarheid van passend werk.
Conclusie
Het vaststellen van verlies van verdiencapaciteit na letselschade is een multidisciplinair proces dat zorgvuldige afweging van medische, arbeidsdeskundige en juridische factoren vereist. Protocollen zoals de GAV-richtlijn, methoden zoals de FML en restverdiencapaciteit, en jurisprudentie van de CRVB bieden een kader voor een objectieve en eerlijke beoordeling.
Het is van groot belang dat alle betrokken partijen, inclusief medisch specialisten, arbeidsdeskundigen en juridische adviseurs, nauw samenwerken om tot een accurate vaststelling van het verlies van verdiencapaciteit te komen. Alleen dan kan worden gezorgd voor een eerlijke compensatie voor het slachtoffer die recht doet aan de impact van het letsel op hun leven en carrière.
