De Gemeente en de Afwijzing van een Voorziening als een Traplift: Een Arbeidsmedisch Perspectief
Wanneer het gaat om de toewijzing van voorzieningen zoals een traplift, zijn er verschillende factoren die een rol spelen. In deze casus is het van belang te begrijpen onder welke omstandigheden een gemeente een dergelijke voorziening kan afwijzen, vooral in de context van wonen in een geërfde woning. Hierbij komen zowel juridische als medische aspecten kijken. Als arbeidsmedisch expert zal ik deze vraag vanuit een breed perspectief behandelen, waarbij ik relevante protocollen, vakliteratuur en jurisprudentie van de Centrale Raad van Beroep (CRvB) bespreek.
Relevante Wet- en Regelgeving
De Wet maatschappelijke ondersteuning (Wmo) 2015 biedt het wettelijke kader voor het verstrekken van voorzieningen zoals trapliften. De gemeente heeft de verantwoordelijkheid om te beoordelen of een bewoner in aanmerking komt voor een dergelijke voorziening. De criteria zijn vaak gebaseerd op de noodzaak om zelfstandig te kunnen blijven wonen en de aanwezigheid van een medische indicatie die de noodzaak voor de voorziening aantoont.
Volgens de Wmo moet een voorziening “adequaat en doelmatig” zijn. Dit betekent dat de gemeente beoordeelt of de aangevraagde voorziening daadwerkelijk bijdraagt aan de zelfredzaamheid en participatie van de aanvrager. De gemeente kan een voorziening afwijzen als er een andere, passender oplossing beschikbaar is, of als de aanvrager in staat is om zelf in een adequate oplossing te voorzien. Dit wordt vaak beoordeeld aan de hand van een keukentafelgesprek en een medisch advies.
Jurisprudentie van de CRvB
De jurisprudentie van de Centrale Raad van Beroep (CRvB) biedt inzicht in hoe vergelijkbare gevallen zijn beoordeeld. Een relevante uitspraak is bijvoorbeeld CRvB 17-05-2017, ECLI:NL:CRVB:2017:1846, waarin de Raad oordeelde dat de gemeente zorgvuldig moet toetsen of een voorziening noodzakelijk is en of er geen redelijk alternatief beschikbaar is. In deze zaak werd de aanvraag voor een traplift afgewezen omdat er een gelijkvloerse woning beschikbaar was, wat als een passend alternatief werd gezien.
In een andere zaak, CRvB 14-09-2016, ECLI:NL:CRVB:2016:3438, werd benadrukt dat de gemeente de persoonlijke omstandigheden van de aanvrager, zoals de woonsituatie en de financiële draagkracht, in overweging moet nemen. In deze zaak was het feit dat de aanvrager een woning met meerdere verdiepingen had geërfd, geen reden voor afwijzing van de aanvraag voor een traplift. De noodzaak voor de voorziening werd namelijk medisch onderbouwd en er waren geen redelijke alternatieven.
Wonen in een Geërfde Woning
In de casus waar de aanvrager in de woning van de overleden moeder woont met een broer als mede-erfgenaam, spelen enkele specifieke aspecten een rol:
Conclusie en Aanbevelingen
Op basis van de Wmo 2015, relevante jurisprudentie en vakliteratuur, kan worden geconcludeerd dat de gemeente een aanvraag voor een traplift niet zomaar kan afwijzen op basis van het feit dat iemand in een geërfde woning woont en de hypotheek overneemt. De noodzaak van de voorziening moet altijd worden beoordeeld op basis van medische indicaties en de persoonlijke omstandigheden van de aanvrager.
Het is aan te raden dat de aanvrager een duidelijke medische onderbouwing voor de noodzaak van de traplift indient en bereid is om zijn persoonlijke en financiële situatie toe te lichten tijdens het keukentafelgesprek. Indien de gemeente toch besluit de aanvraag af te wijzen, kan de aanvrager bezwaar maken en eventueel in beroep gaan bij de rechter, waarbij eerdere uitspraken van de CRvB als precedent kunnen dienen.
