Verschil in Inkomen tussen een Ziektewetuitkering en een WGA-uitkering

Als arbeidsmedisch expert is het belangrijk om inzicht te bieden in de verschillende uitkeringen die beschikbaar zijn in het Nederlandse sociale zekerheidsstelsel. Twee veelvoorkomende uitkeringen voor werknemers die door ziekte of arbeidsongeschiktheid niet kunnen werken, zijn de ziektewetuitkering en de WGA-uitkering. Deze uitkeringen verschillen aanzienlijk in termen van doelstellingen, voorwaarden en vooral de hoogte van het inkomen dat zij bieden aan de ontvangers. In dit artikel zullen we deze verschillen in detail bespreken, met verwijzingen naar relevante protocollen, vakliteratuur en jurisprudentie van de Centrale Raad van Beroep (CRvB).

Ziektewetuitkering

De Ziektewet (ZW) is een vangnetregeling voor werknemers die ziek worden en geen recht (meer) hebben op loondoorbetaling door de werkgever, bijvoorbeeld omdat hun dienstverband is geëindigd of omdat ze werken als uitzendkracht. De Ziektewetuitkering bedraagt doorgaans 70% van het dagloon, met een maximum dat jaarlijks wordt vastgesteld. De duur van de uitkering is maximaal twee jaar, na afloop waarvan de werknemer beoordeeld wordt voor een eventuele WIA-uitkering.

Volgens het Ziektewetprotocol van het UWV, worden werknemers tijdens hun ziekteperiode regelmatig beoordeeld op hun herstel en mogelijkheden tot re-integratie. Dit kan invloed hebben op de voortzetting van de uitkering. Het doel van de Ziektewet is dus vooral kortdurende ondersteuning bij herstel en re-integratie.

WGA-uitkering

De WGA-uitkering (Werkhervatting Gedeeltelijk Arbeidsgeschikten) valt onder de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (WIA) en is bedoeld voor werknemers die na twee jaar ziekte nog steeds gedeeltelijk arbeidsongeschikt zijn. De WGA kent drie verschillende soorten uitkeringen: de loongerelateerde uitkering, de loonaanvullingsuitkering en de vervolguitkering.

• Loongerelateerde uitkering: Deze uitkering lijkt qua opbouw op de Werkloosheidswet en is afhankelijk van het arbeidsverleden van de werknemer. De duur varieert, maar kan oplopen tot 24 maanden. Tijdens deze periode ontvangt de werknemer een percentage van het laatstverdiende loon, dat afhankelijk is van het arbeidsverleden.
• Loonaanvullingsuitkering: Na afloop van de loongerelateerde uitkering kan een werknemer hier aanspraak op maken, mits hij ten minste 50% van de resterende verdiencapaciteit benut. Het inkomen bestaat uit een percentage van het verschil tussen het oude en nieuwe inkomen.
• Vervolguitkering: Indien de werknemer minder dan 50% van de resterende verdiencapaciteit benut, ontvangt hij een vervolguitkering die gebaseerd is op een percentage van het minimumloon.

De WGA-uitkering heeft dus een meer langdurig en complex karakter dan de Ziektewet, met de nadruk op het stimuleren van (gedeeltelijke) werkhervatting.

Jurisprudentie en Protocollen

In de jurisprudentie van de Centrale Raad van Beroep (CRvB), het hoogste orgaan voor sociale zekerheidskwesties in Nederland, zijn diverse uitspraken gedaan die de interpretatie en toepassing van deze uitkeringen verduidelijken. Een relevante uitspraak met betrekking tot de Ziektewet is CRvB 15 januari 2014, ECLI:NL:CRVB:2014:10, waarin de CRvB oordeelde over de vereisten voor een rechtmatige beëindiging van een Ziektewetuitkering.

Inzake de WGA-uitkering, kan de uitspraak CRvB 7 maart 2018, ECLI:NL:CRVB:2018:818 genoemd worden, waarin de CRvB zich boog over de criteria voor het vaststellen van de mate van arbeidsongeschiktheid en de gevolgen daarvan voor de hoogte van de uitkering.

Conclusie

Samenvattend is het verschil in inkomen tussen een Ziektewetuitkering en een WGA-uitkering aanzienlijk en afhankelijk van verschillende factoren zoals de duur van de arbeidsongeschiktheid, het arbeidsverleden en de mate waarin men in staat is om (gedeeltelijk) te werken. De Ziektewetuitkering is over het algemeen kortdurig en bedraagt 70% van het dagloon, terwijl de WGA-uitkering complexer is en varieert naargelang de benutting van de verdiencapaciteit. Beiden uitkeringen zijn onderhevig aan specifieke protocollen en jurisprudentie, die de voorwaarden en hoogte van de uitkering bepalen.

Het is cruciaal dat zowel werkgevers als werknemers goed geïnformeerd zijn over deze verschillen om tijdig de juiste stappen te kunnen zetten in het proces van ziekteverzuim en re-integratie.